Προέλευση και καταγωγή

Σύμφωνα με θεωρίες οι σκύλοι εμφανίστηκαν πρώτη φορά στην Ιαπωνία κατά την μετακίνηση πληθυσμών από την κύρια ήπειρο.

Απολιθώματα πατούσας σε παραπήγματα που χρονολογούνται την περίοδο μεταξύ 8000πχ -300 πχ υποδεικνύουν ότι οι σκύλοι υπήρχαν από τότε σαν κατοικίδια μαζί με ανθρώπους. Το μέγεθος και τα κόκαλα που βρέθηκαν υποδεικνύουν ότι επρόκειτο για μεσαίου μεγέθους σκυλιά.

Έρευνες σχετικά με την ιστορία και εξέλιξη των Ιαπωνικών σκύλων βασισμένες στην αρχαιολογία, ζωολογία και μελέτη των εθνών αποκαλύπτουν ελάχιστα δεδομένα σχετικά με την προέλευση των Ακίτα. Ο Δρ. Toru Ochida συμπεραίνει στο βιβλίο του "The book of dogs" ότι : "Το ακίτα είναι μορφολογικά διαφορετικό από άλλα σκυλιά συμπεριλαμβανομένων των ιθαγενών ιαπωνικών αλλά και άλλων όπως Saghalien, Laikas, Samoyeds. Εξ αυτού προκύπτει ότι είναι πιο πιθανόν αυτή η φυλή να εξελίχθηκε πριν την καταγεγραμμένη ιστορία της περιοχής παρά να είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης παρέμβασης".

Ιστορικά στοιχεία υποδεικνύουν ότι τα ακίτα πρωτοεμφανίστηκαν στην περιοχή της Odate και τις γύρω περιοχές της επαρχίας Ακίτα.

Διάφορα ονόματα έχουν χρησιμοποιηθεί για την φυλή, ήταν γνωστά σαν Odate-inu & Kazuno-inu , Nambu-inu κατ'αντιστοιχία με τις περιοχές στις οποίες βρίσκονταν. Συνολικά ονομάζονταν σκύλοι της περιφέρειας. Από αυτά τα σκυλιά , κάποια που ζούσαν στις πόλεις ονομάζονταν Kuwae-Inu ή Kuriya-inu στην τοπική διάλεκτο, ενώ άλλα που χρησιμοποιούνταν για κυνήγι ή κυνομαχίες ήταν γνωστά ως Matagi-inu. Λίγο πολύ όλοι αυτοί οι σκύλοι έμοιαζαν μεταξύ τους και αποτελούν τους προγόνους του σημερινού Ακίτα.

Ο Δρ. Shozaburo Watase κατηγοριοποιεί τα Ιαπωνικά σκυλιά σε 3 κατηγορίες, Απομακρυσμένα Βορεινά, Μεσαία Βορεινά και Νότια. Από αυτές, τα απομακρυσμένα βορεινά πιστεύει ότι έφθασαν μαζί με τους ανθρώπους στην Ιαπωνία, έχουν παχύ τρίχωμα και παχιά γυριστή ουρά. Εκπρόσωπος αυτών των στελεχών είναι το Ακίτα.

Ένας άλλος μελετητής κυνοειδών, ο Hirochi Saito, υποστηρίζει ότι το ακίτα προήλθε από την μίξη με στελέχη της άκρας βόρειας φυλής καθώς και με κάποιο μεγαλόσωμο σκύλο από την Κίνα. Τα στελέχη αυτά περιλαμβάνουν : Nambu-inu of Rikuchu, Kouyashu-inu of Uzen,Liyama-Inu of Shinshu και Gou (ένα μεγαλόσωμο κινέζικης προέλευσης σκυλί ). Κατά γενική ομολογία φαίνεται να επικρατεί η άποψη περί εισόδου των κινέζικων Gou στην Ιαπωνία και του ζευγαρώματος τους με τα ιθαγενή με αποτέλεσμα τους προγόνους του Ακίτα.

 

Η συμβίωση με τον άνθρωπο

Η καλλιέργεια του ρυζιού ξεκίνησε την περίοδο Yayoi (300 πΧ - 400 μΧ) αλλά η παραγωγή ήταν περιορισμένη εξ'αιτίας του κλίματος και των εδαφών της περιοχής. Έτσι επανήλθε η εξάρτηση από το κυνήγι και το ψάρεμα σαν μέθοδοι απόκτησης τροφής. Επιπρόσθετα, ακόμη κι όταν η αγροτική ζωή κυριάρχησε στην περιοχή της Odate το κυνήγι παρέμεινε σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των ιθαγενών. Κάποιοι δε εξ'αυτών ζούσαν αποκλειστικά από το κυνήγι και είχαν δημιουργήσει χωριά κυνηγών που ονομάζονταν Matagi. Τα χωριά Matagi στις επαρχίες Akita, Iwate και Yamagata θεωρούνταν ότι είχαν τις ίδιες μεθόδους κυνηγιού, ίδιους τρόπους συμπεριφοράς και έθιμα. Τα Matagi-inu ευδοκίμησαν σε αυτές τις περιοχές μέχρι σχετικά πρόσφατα. Ο γεωγραφικός αποκλεισμός της περιοχής Odate εξ'αιτίας της ύπαρξης των οροσειρών και του ψυχρού κλίματος που εμπόδιζε τις μετακινήσεις κατά την διάρκεια του χειμώνα περιόρισαν σημαντικά την ανάπτυξη της περιοχής. Ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος που δικαιολογεί τις διαφοροποιήσεις που εμφανίζει το σύγχρονο ακίτα.

Παλιά ιστορικά βιβλία όπως τα Kojiki (712 μΧ) και Nihon Shoki (720 μΧ) περιέχουν πιθανά τις πρώτες αναφορές σε κυνομαχίες. Οι κυνομαχίες φαίνεται ότι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς την περίοδο Tokugawa (1612-1868). Γύρω στα 1630 ένα μεσαίο σκυλί χρησιμοποιούνταν στο κυνήγι της αρκούδας, το Akita Matagi ή Matagi-Inu. Αυτού του τύπου οι σκύλοι ανήκαν συνήθως στους Shogun σε μέλη βασιλικών οικογενειών και χρησιμοποιούνταν για να τραβήξουν το θήραμα και να το περιορίσουν μέχρι να φτάσουν οι κυνηγοί να το σκοτώσουν. Τα θηράματα ήταν μεγάλα ελάφια, αντιλόπες, αγριογούρουνα και η μεγαλόσωμη αρκούδα Yezo. Η μέθοδος του κυνηγιού πιθανότατα πυροδότησε τις φήμες για τον θρυλικό επίμονο χαρακτήρα του Ακίτα.

Η σταδιακή ανάθεση καθηκόντων φύλακα στο Matagi-Inu φαίνεται να ξεκίνησε την περίοδο του μεγάλου λοιμού που έπληξε την περιοχή γύρω στο 1783, ο οποίος ανάγκασε τους κατοίκους να αναζητήσουν μεθόδους προστασίας με πρώτη λύση αυτή της απόκτησης ενός φύλακα σκύλου.

Οι απαιτήσεις από ένα κυνηγόσκυλο είναι διαφορετικές από αυτές του φύλακα, ο σκύλος φύλακας θεωρούσαν ότι χρειαζόταν να διαθέτει αποτρεπτικό παρουσιαστικό. Η τάση αυτή φαίνεται να οδήγησε στην προσπάθεια εκτροφής μεγαλύτερων και επιβλητικών σκυλιών που εντέλει έθεσαν τα θεμέλια μιας μεγαλόσωμης φυλής.

Έκτοτε, η συμβίωση με τους σκύλους έγινε παράδοση. Οι matagi διατηρούσαν κυνηγόσκυλα ενώ οι αγρότες και οι αριστοκράτες σκύλους φύλακες. Στις περιοχές γύρω από την Odate, ορισμένες οικογένειες άρχισαν να χρησιμοποιούν τους σκύλους σε κυνομαχίες αλλά δεν μας είναι γνωστό πότε ακριβώς ξεκίνησαν. Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι περισσότερες οικογένειες είχαν ένα ή δύο πολύ άγρια σκυλιά. Ιδιαίτερα οι σημαντικές οικογένειες εξέτρεφαν για πολλές γενιές σκύλους ιδίου χρώματος σαν να ήταν οικόσημα. Αυτά τα ζώα ήταν γνωστά με το χρώμα και το όνομα της οικογένειας τους, όπως "White of Adachi", "Brindle of Benzousama" και "Black of Izumi". Μέλη των οικογενειών πήγαιναν τα σκυλιά τους σε διαφορετικές περιοχές προκειμένου να λάβουν μέρος σε κυνομαχίες στις οποίες οι νικητές ανακοινώνονταν δια βοής. Την ίδια περίοδο ευδοκίμησε η εισαγωγή σκύλων από την ηπειρωτική χώρα και μια νέα ονομασία γεννήθηκε, "Kara-Inu".

Στην περιοχή Akita-Han ένα είδος "συνοικίας" στο φέουδο και πρώην κυβερνητικό στέλεχος της ευρύτερης επαρχίας Akita η κατασκευή κάστρων και η κατοχή όπλων είχε απαγορευτεί από την κυβέρνηση της Tokugawa. Οι κυνομαχίες ήταν η εναπομείνασα μέθοδος διατήρησης του πολεμικού πνεύματος και ηθικού των samurai. Στην αρχή της εποχής Meiji (1868-1912), κάπου στα 1870, υπό την φατρία Satake, ενισχύθηκε η εκτροφή σκύλων για κυνομαχίες οι οποίες παρέμειναν δημοφιλείς όλη την περίοδο Meiji. Τότε τα ακίτα πήραν το όνομα της πόλης καταγωγής τους, Odate-Inu.

Goromaru Go Ichinoseki Type 1948

Kongo Go Dewa type 1948

Tamagumo Go 1953

Goromaru 1950

Στα 1899 ιδρύθηκε οργανισμός κυνομαχιών στην Odate, λεγόταν "En' yukai" που σημαίνει "σύναξη σε κήπο". Τότε κατασκευάστηκε και μια αρένα η οποία ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής , σε κάποιες περιπτώσεις συμμετείχαν περίπου 100 σκυλιά και πρόγραμμα των αγώνων μοιραζόταν στους παρευρισκόμενους οι οποίοι πλήρωναν εισιτήριο 5 sens οι ενήλικοι και 3 sens τα παιδιά.

Ένα στοιχείο που έκανε πιο δημοφιλείς τις κυνομαχίες ήταν και ο ανταγωνισμός με τον αντίστοιχο οργανισμό κυνομαχιών Tosa-inu. Αρχικά τα Odate-Inu ήταν δυνατότερα και υπερίσχυαν των tosa.
To 1909, o κυβερνήτης της επαρχίας Ακίτα, Masataka Mori, θέσπισε μια διάταξη που απαγόρευε τις κυνομαχίες. Το 1919 νομοθετήθηκε η διατήρηση εθνικών μνημείων. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 ο τότε "δήμαρχος" της Odate, Shigeie Izumi (Shigeru Nagaizumi), έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την διάσωση των χαρακτηριστικών και της καθαρότητας των Odate-Inu. Το 1927 ίδρυσε τον οργανισμό διάσωσης και διατήρησης (Akita-Inu preservation society ) γνωστός πλέον ως Akiho.

Το 1931, περίπου 9 σκύλοι χαρακτηρίστηκαν εθνικά μνημεία και ξεκίνησε η διάδοση της φυλής σε όλη τη χώρα. Τότε ήρθε πλέον η αναγνώριση του Ακίτα ως αμιγώς Ιαπωνικού σκύλου.
Παρά τις διαθέσιμες πληροφορίες, υπάρχουν ακόμη έντονες διαφωνίες σχετικά με τον προσδιορισμό των χαρακτηριστικών του πραγματικού Ακίτα. Η αναγνώριση της σημασίας των αρχαίων Ιαπωνικών χαρακτηριστικών καθυστέρησε σημαντικά, τούτο συντέλεσε ιδιαίτερα στην απώλεια χρήσιμων πληροφοριών. Σε αυτό προστέθηκαν και οι αντικρουόμενες απόψεις των υποστηρικτών της φυλής καθώς και η πλημμελής μεταφορά της γνώσης από τους ελάχιστους μορφωμένους της εποχής.

Επιπρόσθετα, η δημοφιλία των κυνομαχιών ώθησε τους κατόχους σκύλων μαχητών σε ζευγαρώματα με πρωταρχικό στόχο την ενδυνάμωση του σκύλου και όχι την διατήρηση των αμιγών χαρακτηριστικών του. Ο χαρακτηρισμός του Ακίτα σαν εθνικό μνημείο ήρθε σε μια εποχή που η Ιαπωνία επηρεαζόταν σημαντικά από την δυτική κουλτούρα εις βάρος της δικής της ιστορίας, νοοτροπίας και παραδόσεων.

Επόμενο άρθρο: Hachikō

Κύρια πηγή: northlandakitas.com - www.japaneseakita-inu.co.uk

Μετάφραση: Χρήστος Ιωάννου