Ο τύφος είναι μια ιογενής ασθένεια του σκύλου (δεν έχει σχέση με τον τύφο του ανθρώπου). Υπεύθυνος ιός είναι ο παρβοϊός τύπου 2 (CPV-2) του σκύλου.
Εμφανίζεται με καρδιακή μορφή (μυοκαρδίτιδα) στα πολύ νεαρά κουτάβια (20-40 ημερών) και με μια εντερική μορφή (γαστρεντερίτιδα) σε μεγαλύτερα κουτάβια (μεγαλύτερα 2 μηνών). Οδοί μόλυνσης- ο ασθενής σκύλος αποβάλει τον ιό με τα κόπρανα, σάλιο, και τον εμετό. Ο ιός έχει δυνατότητα να μολύνει σκυλιά, ακόμα και 6 μήνες μετά την αποβολή του στο περιβάλλον.
Όλες οι φυλές είναι δυνατόν να νοσήσουν από τύφο, με πιο ευάλωτες τα Doberman, Γερμανικός ποιμενικός, Pit Bull, Rottweiler,κ.α.)
Κλινικά συμπτώματα
Καρδιακή μορφή- (μυοκαρδίτιδα) παρουσιάζεται ξαφνικός θάνατος σε λίγες ώρες. Τα μεγαλύτερης ηλικίας κουτάβια είναι πιθανόν να επιβιώσουν, αλλά αναπτύσσουν αργότερα καρδιακή ανεπάρκεια, η οποία μετά από μήνες θα δώσει πνευμονικό οίδημα και θάνατο. Εντερική μορφή - είναι και η συχνότερη, με χρόνο επώασης 4 έως 7 ημέρες. Τα μητρικά αντισώματα που λαμβάνει το κουτάβι με τον θηλασμό, προστατεύουν το ζώο τις πρώτες 40 ημέρες της ζωής του. Αν αρρωστήσει το κουτάβι, θα εμφανίσει ανορεξία, πυρετό (40-40o), κατάπτωση και πολλούς εμετούς. Τις επόμενες ώρες εμφανίζεται και η διάρροια. Σταδιακά τα κόπρανα εμφανίζονται πιο αιμορραγικά και η διάρροια αποκτά πιο δυσάρεστη οσμή. Παράλληλα έχουμε αναιμία, αφυδάτωση και πολλές φορές θανατηφόρο κατάληξη.
Διάγνωση
Η διάγνωση γίνεται με βάση την κλινική εικόνα και την ανίχνευση του ιού στα κόπρανα του ζώου. Η ανίχνευση του ιού στο αίμα δεν έχει διαγνωστική αξία επειδή τα εμβολιασμένα ζώα έχουν αντισώματα κατά του ιού φυσιολογικά. Οι αιματολογικές εξετάσεις θα δείξουν λευκοπενία, ουδετεροπενία και συχνά αναιμία. Όσο πιο μεγάλη είναι η λευκοπενία τόσο πιο κακή θα είναι η πρόγνωση. Ακτινολογικά πιθανό να διαπιστωθεί διάταση του εντέρου και στην μυοκαρδίτιδα θα δούμε δεξιά υπερτροφία (καρδιομεγαλία).
Θεραπεία
Δεν υπάρχει ειδική θεραπεία. Δίνουμε ισότονους ορούς και ηλεκτρολύτες ενδοφλέβια, αντιβιοτικά ευρέως φάσματος, αντιεμετικά, βιταμινούχα σκευάσματα, ακόμα και μετάγγιση αίματος και πλάσματος. Η ανοσοθεραπεία δεν έχει δώσει μέχρι στιγμής θεαματικά αποτελέσματα.
Πρόληψη
Ο ιός είναι εξαιρετικά ανθεκτικός στο περιβάλλον και γι’ αυτό χρησιμοποιούνται πυκνά διαλύματα χλωρίνης (1:30). Τα άρρωστα κουτάβια πρέπει να απομονώνονται από τα υγιή κουτάβια, ακόμη και για 2-4 εβδομάδες μετά την πλήρη ίασή τους. Βασικό στοιχείο της πρόληψης είναι ο Εμβολιασμός. Είναι ενδιαφέρον ότι στα κουτάβια γεννημένα από εμβολιασμένες μητέρες, εμποδίζεται σοβαρά η δράση των εμβολίων έως την ηλικία των 4 μηνών. Το βασικό σημείο είναι το ‘κενό ανοσίας το οποίο χρονικά εντοπίζεται την στιγμή που τα μητρικά αντισώματα σταδιακά εξαφανίζονται στα κουτάβια. Έτσι ο εμβολιασμός στα κουτάβια, για 2 έως 4 εβδομάδες δεν μπορεί να κινητοποιήσει το ανοσοποιητικό σύστημα. Σε αυτό ακριβώς το χρονικό σημείο το κουτάβι είναι πολύ ευάλωτο στην μόλυνση από τον παρβοϊό. Προτείνουμε τον πρώτο εμβολιασμό των κουταβιών την 6η εβδομάδα της ζωής τους.
