Κατά την διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου τα ακίτα κινδύνεψαν να εξαφανιστούν, οι κακουχίες στην Ιαπωνία είχαν οδηγήσει τους κατοίκους να σκοτώνουν τα σκυλιά τους για τροφή και να πωλούν τα δέρματα στο στρατό. Σε πολλές περιοχές μάλιστα η κατοχή σκύλου ήταν απαγορευμένη.
Ένας μηχανικός της Mitsubishi ο Morie Sawataishi ο οποίος απεχθάνεται τα σκυλιά πληροφορείται ότι σταδιακά οδηγούνται στην εξαφάνιση, θυμάται την ιστορία του Hachi-ko την οποία εκμεταλλεύθηκε η κυβέρνηση για να την παραλληλίσει με την αφοσίωση στον αυτοκράτορα.
Εκείνη την περίοδο η κυβέρνηση χρειαζόταν μέταλλα για τον πόλεμο και λόγω έλλειψης έλιωσε μεταλλικά αγάλματα, μεταξύ αυτών και του Hachi-ko. Στην σκέψη αυτή ο Morie ένιωσε ότι η Ιαπωνία χάνει τις αξίες της και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της. Ποιος θα ήταν «πιστός σαν σκυλί» αν πλέον δεν υπήρχαν σκυλιά;
Τότε αποφάσισε να αγοράσει το καλύτερο ακίτα που θα μπορούσε να βρει και παρά την απαγόρευση, να το κρατήσει ζωντανό μέχρι το τέλος του πολέμου. Δεν άργησε να πληροφορηθεί για ένα κουτάβι, εγγόνι διάσημου ακίτα, του Chimaru. Ενός σκύλου με μακρά ιστορία και πολλές διακρίσεις. Το κουτάβι αγοράστηκε για το εξωπραγματικό τότε ποσό των έξι μηνιαίων μισθών του Morie, κάτι που η σύζυγος του βέβαια δεν ενέκρινε και τον θεώρησε τρελό που σπατάλησε τα υπερπολίτιμα χρήματα τους για έναν σκύλο τη στιγμή που δυσκολευόντουσαν να συντηρήσουν την οικογένεια και τα παιδιά τους.
Σταδιακά ο σκύλος αυτός κέρδισε την οικογένεια και λίγο πριν την λήξη του πολέμου είχε προστεθεί άλλος ένας στο μυστικό εκτροφείο του Morie. Μετά την παράδοση της Ιαπωνίας το 1945 οι φήμες έλεγαν ότι είχαν απομείνει μόλις 16 σκυλιά, τότε ο Morie αποφάσισε να διοργανώσει την πρώτη μεταπολεμική έκθεση με τα εναπομείναντα ζώα. Έκτοτε, η διάσωση και επαναφορά των ακίτα στο προσκήνιο έγινε σκοπός της ζωής του.
Για περίπου 60 χρόνια ο Morie συνέχισε το πάθος του, βραβεύτηκε επανειλημμένα και παρέμεινε πιστός στην παράδοση που ήθελε τα ακίτα κυνηγούς. Τα ζώα του είχαν διαφορετικό χαρακτήρα από όλα τα υπόλοιπα, κοιμόντουσαν άνετα στο χιόνι, κυνηγούσαν στα βουνά και ήταν κατά κανόνα πολύ σκληρότερα συγκριτικά με άλλων εκτροφέων που είχαν προσανατολιστεί σε «κατοικίδια».
Επόμενο άρθρο: Ιαπωνικός και Αμερικάνικος Ακίτα
Photo by: One Man Saves Akitas
Μετάφραση: Χρήστος Ιωάννου
