Κάθε φορά που έβλεπα έναν τίτλο που κέρδιζε η Dolcenea αναρωτιόμουν πως πετυχαίνει κανείς κάτι τέτοιο με ένα ακίτα; Πόση επιμονή και προσπάθεια χρειάζεται; Αραγε είναι εφικτό για όλα τα ακίτα, πως χτίζεις μια τέτοια σχέση εμπιστοσύνης και διασκεδάζεις μαζί με τον σκύλο σου;
Ευτυχώς η "μαμά" της Dolcenea ,Debra Fletcher, δέχτηκε να μου λύσει τις απορίες και να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες της.
Το κείμενο της συνέντευξης στα αγγλικά μπορείτε να βρείτε εδώ
Πες μας μερικά πράγματα για σένα, γενικά για τα σκυλιά και ειδικότερα για τα Ακίτα.
Deb: Κάτι για μένα, λοιπόν, πλησιάζω στα 50 οπότε δεν είμαι μικρό παιδάκι πλέον. Ζω έξω από το Denver στις ΗΠΑ. Αγαπώ όλα τα ζώα, όχι μόνο τα σκυλιά, έχω ένα ζευγάρι άλογα, μερικά κοτόπουλα και χήνες. Όσο ήμουν μικρή η οικογένεια μου είχε πάντα κάποιο ζωάκι που ζούσε μαζί μας, συνήθως σκύλο, αλλά μόνο ένα ή το πολύ δύο. Τα τετράποδα παιδιά μας δεν ήταν τίποτε περισσότερο από τα κατοικίδια που αγαπούσαμε, κανείς δεν τους έδινε ιδιαίτερη σημασία. Πλέον ζω σε στο σπίτι με αρκετά Ακίτα, περισσότερα από πέντε.
- Πως γνώρισες τη φυλή και αποφάσισες να αποκτήσεις; Πότε απέκτησες το πρώτο Ακίτα;
Deb: Η αγάπη μου για τη φυλή ξεκίνησε τουλάχιστον 20 χρόνια πριν όταν είδα ένα Ακίτα ονόματι "Jagger" (http://www.crownroyalakitas.com/jagger.htm) σε μια έκθεση μορφολογίας στο Oregon. Είχα την ευκαιρία να χαϊδέψω τον Jagger και τότε κατάλαβα ότι αυτή η φυλή ήταν για μένα. Ήταν εντυπωσιακός! Από εκείνη τη στίμη μου πήρε περίπου δύο χρόνια μέχρι να αποφασίσω ποιο Ακίτα ήθελα.
- Τα Ακίτα φημίζονται για την ξεροκεφαλιά και την ανεξαρτησία τους, η Dolcenea έχει αυτά τα χαρακτηριστικά;
Deb: Βέβαια! Ας το επαναδιατυπώσω, ΒΕΒΑΙΑ! Υπάρχουν μέρες που είμαστε σε αγώνα agility και στο μέσο της διαδρομής η Dolcenea αποφασίζει: "μπαα, δεν έχω όρεξη να το κάνω αυτό σήμερα" και απλά σταματάει. Οπότε βγαίνουμε από την πίστα, μαζεύουμε τα πράγματα μας και γυρνάμε στο σπίτι. Δεν έχει σημασία αν έχουμε ταξιδέψει 10 μιλιά ή 1.000 μίλια για αυτό τον αγώνα. Όταν η Dolcenea αποφασίσει ότι δεν θέλει να παίξει άλλο τότε σταματάμε.
- Πως θα περιέγραφες την Dolcenea;
Deb: Ένα τυπικό θηλυκό Ακίτα. Είναι μια πριγκίπισσα που κάνει κάτι μόνο όταν και εάν θέλει, δεν κάνει τίποτε για να με ευχαριστήσει. Είναι κάπως απόμακρη και αδιάφορη, έχει δει πάνω από 100.000 ανθρώπους στους διάφορους αγώνες που έχουμε συμμετάσχει και έχει ταξιδέψει σχεδόν όλες τις ΗΠΑ. Οπότε, έχει ψιλοβαρεθεί τον κόσμο.
Δεν γαβγίζει ποτέ, είναι πάρα πολύ ήσυχη, αν γαβγίσει τότε ξέρω ότι κάτι συμβαίνει. Όταν είμαστε στο σπίτι συνήθως κοιμάται κάπου, όχι απαραίτητα κοντά μου αλλά σε κάποια από τις αγαπημένες της γωνίες ή στο κρεβάτι. Της αρέσουν τα "μεζεδάκια" αλλά στο φαγητό της είναι εκλεκτική, μπορεί να μυρίζει για πέντε λεπτά το οτιδήποτε φαγώσιμο χρησιμοποιήσεις για να την δελεάσεις. Είναι γενικά πολύ ευγενική αλλά της αρέσει το κυνήγι, ειδικά οι σκίουροι που τριγυρνάνε στα δέντρα γύρω από τις πίστες agility. Έχει το ένστικτο του "κυνηγού". Α, και της αρέσει να της τρίβεις την κοιλιά.
- Έχεις εμπειρία στην εκπαίδευση σκύλων ή ζήτησες την βοήθεια επαγγελματία;
Deb: Έχω παρακολουθήσει μαθήματα κατά καιρούς για υπακοή, εκθέσεις μορφολογίας, κουταβιών το καθένα και με διαφορετικό Ακίτα. Ξεκίνησα το agility γύρω στο 2000 με τον αγαπημένο μου Bowen, ήταν περίπου 71 εκατοστά (28 inches) και ζύγιζε περίπου 60 κιλά (130 pounds). Μαζί παρακολουθήσαμε πολλά μαθήματα agility από διαφορετικούς εκπαιδευτές και πολλές φορές αντιμετώπιζα μια προκατάληψη για την φυλή. Δυστυχώς ο Bowen έπασχε από σοβαρά προβλήματα υγείας, ενδεικτικά να σου αναφέρω: δυσπλασία, πέμφιγα. Οπότε, η agility καριέρα μας διήρκεσε μόλις δυο χρόνια, από το 2003 έως και το 2004. Την ίδια περίοδο κάναμε agility με άλλο ένα Ακίτα ενός φίλου τον Marble, αλλά δυστυχώς και ο Marble είχε σοβαρά προβλήματα υγείας και πέθανε το 2005 από οστεοσάρκωμα, ήταν μόλις 5 ετών. Τότε ήταν που άρχισα την αναζήτηση μου για την Dolcenea.
 |
 |
- Τα Ακίτα δεν είναι τόσο αθλητικά και ενεργητικά, πως αποφάσισες να κάνεις agility με Ακίτα, ένα σπορ που κυριαρχείται από border collies;
Deb: Το agility ξεκίνησε στις ΗΠΑ κάπου στο 1994, όταν άρχισα να εκπαιδεύω τον Bowen το 2000 ήταν ακόμη πολύ νέο το άθλημα και δεν υπήρχαν τόσα "top dogs" ή "bullet dogs" όπως υπάρχουν σήμερα. Επίσης, τότε δεν είχαμε την ευκολία του ιντερνέτ για να βρούμε ποιο ήταν το κορυφαίο σκυλί, συνεπώς δεν μου πέρναγε από το μυαλό ότι το Ακίτα δεν μπορεί να κάνει ότι κάνουν τόσα άλλα σκυλιά. Άλλωστε εκείνη την εποχή αυτό που θέλαμε περισσότερο ήταν να "παίξουμε" με το Ακίτα μου, οι διαδρομές τότε δεν ήταν τόσο επικίνδυνες όσο είναι σήμερα. Όσο για τους εκπαιδευτές, αυτοί πίστευαν ότι το Ακίτα είναι αναξιόπιστο μόνο και μόνο επειδή οι περισσότεροι ιδιοκτήτες το μόνο που έκαναν ήταν να τα εκπαιδεύουν για εκθέσεις μορφολογίας.
Το 2006 απέκτησα την Dolcenea σε ηλικία 4 μηνών, ένα υπέροχο δώρο από τον εκτροφέα της. Τότε ξεκινήσαμε και την εκπαίδευση στο agility, τοποθέτησα τα εμπόδια σε πολύ χαμηλή απόσταση από το έδαφος (10 έως 30 εκατοστά) ώστε να μην υφίσταται καταπόνηση κατά την εξάσκηση. Τότε δεν κάναμε καθόλου σλάλομ για να αποφύγουμε τις έντονες κινήσεις της σπονδυλικής στήλης ("S" bending) που απαιτεί αυτή η άσκηση. Κάναμε εξάσκηση 15 λεπτά τρείς φορές την εβδομάδα και λίγο παραπάνω τα Σαββατοκύριακα.
H Dolcenea έχει την μορφολογία ενός τυπικού Ακίτα, μεγάλο κεφάλι σε αρμονία με το σώμα, λαιμός μυώδης και κοντός, βαρύς σκελετός, ανοιχτό και βαθύ στήθος, προφανώς δεν είναι φτιαγμένη για agility. Οπότε για να καταφέρει να κερδίσει τόσους τίτλους αντιλαμβάνεσαι ότι είναι σε εξαιρετική φυσική κατάσταση.
- Οι οπαδοί του agility λένε πως πρέπει να υπάρχει ένας ισχυρός δεσμός μεταξύ σκύλου και χειριστή πριν ξεκινήσει κανείς το agility. Τι είναι αυτό που κάνει αυτό το δεσμό με τον σκύλο σου τόσο δυνατό;
Deb: Κάθε εκπαιδευτής agility βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, εγώ δεν είχα κανένα δέσιμο με την Dolcenea όταν ξεκινήσαμε το agility. Ήμουν συνεπής στην εκπαίδευση, στις εντολές, και έκανα την Dolcenea να αισθάνεται ασφαλής, ο δεσμός ενισχύθηκε μήνες αργότερα όταν είχα πλέον κερδίσει τον σεβασμό της. Ήξερε πως ήταν ασφαλής με την "μαμά", ακόμη κι όταν της ζητούσα να περάσει ή να πηδήξει εμπόδια που δεν είχε δει ποτέ της. Το έκανε γιατί αισθανόταν ασφαλής, έπαιρνε πολλά μεζεδάκια και επειδή η "μαμά" το έκανε να είναι παιχνίδι.
- Πιστεύεις τις θεωρίες περί "αρχηγού της αγέλης" κι ότι είσαι ο αρχηγός της ή υπάρχει κάτι πιο περίπλοκο και δυνατό από απλή "εξουσία" μεταξύ σας;
Deb: Στην ουσία πιστεύω ότι είναι περισσότερο θέμα πειθαρχίας μεταξύ μας. Όπως προείπα, κέρδισα την εμπιστοσύνη της αφού ξεκινήσαμε την εκπαίδευση και κατέστησα σαφές ότι ΠΟΤΕ δεν θα την υποβάλλω σε κάτι που θα αισθανθεί ότι πρέπει να αμυνθεί ή που θα φοβηθεί μήπως τραυματιστεί ή πως θα της συμβεί κάτι κακό.
- Εκτός του αθλήματος, πως είναι η ζωή με ένα Ακίτα;
Deb: Στην καθημερινότητα είναι πολύ ήσυχα, όλα κοιμούνται περίπου 20 ώρες την ημέρα. Έρχονται να σε βρουν όταν θέλουν χαδάκια η μεζεδάκια. Τότε είναι η ώρα να βγούμε για παιχνίδι, μετά επιστρέφουν και πάλι στον υπνάκο τους. Αρκετά ήσυχα και βαρετά, ακριβώς όπως μας αρέσει.
- Πως αισθάνονται η οικογένεια και οι φίλοι για τα σκυλιά σου δεδομένου ότι τα Ακίτα δεν έχουν πολύ καλή φήμη.
Deb: Αν θες το πιστεύεις, δεν έχω ρωτήσει και αλήθεια δεν με ενδιαφέρει. Τα Ακίτα είναι η φυλή που έχω διαλέξει και δεν καταδικάζω κανέναν για την φυλή που αυτός έχει διαλέξει.
- Εάν μπορούσες να μάθεις 3 μόνο πράγματα σε ένα Ακίτα, ποια θα ήταν αυτά;
Deb: 1) Σεβασμός σε όσους βρίσκονται γύρω του, 2) Αλλά μη γίνεις "χαλί να σε πατήσουν" και 3) Η "μαμά" θα λύνει ΠΑΝΤΑ όποιο πρόβλημα.
- Η συμβίωση με τα Ακίτα σου επιφύλασσε τίποτε εκπλήξεις;
Deb: Ναι, μέγεθος και δύναμη. Όπως προανέφερα, τα Ακίτα μπορούν να γίνουν εξαιρετικά ξεροκέφαλα, όταν όμως προσθέσεις και τη δύναμη ενός ταύρου στην ξεροκεφαλιά τότε τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά. Απέκτησα μεγάλο σεβασμό προς τη δύναμη τους όταν είχα τον Bowen, δεν ήταν εξοικειωμένος με το λουρί και τρόμαζε με οποιοδήποτε θόρυβο δεν αναγνώριζε. Να σε τραβάει ένα 60κιλο Ακίτα σε ένα παρκινγκ και να προσπαθεί να κρυφτεί κάτω από το αυτοκίνητο επειδή η πόρτα ήταν κλειστή ήταν πολύ δυσάρεστη εμπειρία. Για να πάρεις μια ιδέα δες αυτό το βίντεο, μπορεί να μην είναι Ακίτα αλλά η αίσθηση είναι παρόμοια.
- Κατά καιρούς διαβάζουμε για Ακίτα που επιτέθηκαν σε ανθρώπους, γιατί νομίζεις ότι συμβαίνει αυτό; Φταίει ο σκύλος, ο ιδιοκτήτης ή η κακιά στιγμή;
Deb: Αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνει...απλή άγνοια των ιδιοκτητών. Ποτέ δεν φταίει ο Ακίτα, πάντα μα ΠΑΝΤΑ φταίει ο ιδιοκτήτης! Οι ιδιοκτήτες βάζουν το Ακίτα σε θέση που αισθάνεται ότι πρέπει να αμυνθεί, αυτό είναι ξεκάθαρα αδιαφορία η βλακεία των ιδιοκτητών. Όλες οι επιθέσεις μπορούν να αποφευχθούν.
- Εσύ αντιμετωπίζεις προβλήματα επιθετικότητας;
Deb: Η Dolcenea ξέρει ότι δεν χρειάζεται να ανεχτεί αγενή σκυλιά στην περιοχή της. Γνωρίζει επίσης ότι η "μαμά" δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να εισβάλει στον προσωπικό της χώρο, να την αγγίξει χωρίς να το θέλει ή να την πειράξει με οποιοδήποτε τρόπο. Είναι ένα πραγματικό Ακίτα και σε όποια κατάσταση βρεθεί θα αντιδράσει όπως ένα πραγματικό Ακίτα.
- Θα ήθελες να μας πεις τα σχέδια ή τους στόχους σου για το μέλλον;
Deb: Βρίσκομαι ήδη στην διαδικασία εκπαίδευσης agility τριών Ακίτα συν-εκτροφής μου. Αυτή τη φορά όμως περίμενα μέχρι να είναι πνευματικά ώριμα πριν προχωρήσουμε στις δυσκολίες ενός αγώνα. Τα τρία κουτάβια μου οι Carmen, Cheyenne και Dakota (ανήψια της Dolcenea) είναι 2.5 ετών σήμερα. Ήδη γνωρίζουν να περνάνε τα εμπόδια αλλά θα ξεκινήσουμε αργότερα τους αγώνες.
Όσο για την Dolcenea, πάμε έναν αγώνα τη φορά. Έχουμε αρκετούς αγώνες σύντομα και δουλεύουμε για να αποκτήσουμε και τον τίτλο στην υπακοή και ιχνηλασία. Μόλις έγινε 7 ετών τον περασμένο Μάρτιο, θα συνεχίσουμε όσο είναι υγιής και έχει διάθεση να διαγωνίζεται. Μόλις μου δείξει ότι δεν θέλει να το κάνει πλέον, θα αποσυρθεί για το υπόλοιπο της ζωής της και θα δείχνει στα κουτάβια τα καλά της συνταξιοδότησης.
- Πιστεύεις πως τα Ακίτα είναι κατάλληλα για όλους;
Deb: Σίγουρα όχι. Θα προτιμούσα οι περισσότεροι άνθρωποι να επέλεγαν μια άλλη φυλή. Το να φέρεις σπίτι σου ένα Ακίτα είναι τεράστια ευθύνη, μεγαλύτερη ίσως κι από αυτή του να αποκτήσεις ένα μωρό. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται και εκεί ξεκινούν τα προβλήματα. Τότε το καημένο Ακίτα εγκαταλείπεται επειδή οι ιδιοκτήτες δεν κατάλαβαν την ευθύνη που ανέλαβαν όταν πήραν την τετράποδη χαριτωμένη χνουδόμπαλα στο σπίτι και αυτή μεγάλωσε και έγινε ένα 60κιλο αρσενικό Ακίτα.
- Ποιες οδηγίες θα έδινες σε κάποιο φίλο σου που θα ενδιαφερόταν για ακίτα;
Deb:Η απάντηση εξαρτάται κατά πολύ από τον τρόπο διαβίωσης του ατόμου που ζητά τη γνώμη μου. Γενικά, θα έλεγα πως πριν πλησιάσουν ένα ακίτα θα πρέπει να ζητούν άδεια από τον ιδιοκτήτη του, να μην τα κοιτούν έντονα στα μάτια, να δείχνουν σεβασμό και να μην επιτρέπουν στα παιδιά να τα μεταχειρίζονται σαν τραμπολίνο. Σε μια οικογένεια θα πρότεινα να αποκτήσει μια άλλη φυλή που θα μπορούσε να την διαχειριστεί πιο εύκολα.
Debra Fletcher & Dolcenea, 93 titles and counting!
Thank you very much for sharing your experience with us.
http://www.performanceakitas.com/5-Dolcenea/titled.htm
Κείμενο, συνέντευξη: Χρήστος Ιωάννου
